Bronisław Cukier urodził się 1 IX 1932 r. w Zakopanem, tam mieszkał. Pochodził ze starego rodu góralskiego o tradycjach pastersko-rolniczych. Kowalstwa nauczył się sam rozpoczynając od naprawy i wykonywania narzędzi i sprzętów gospodarczych oraz okuć budowlanych. Wkrótce zainteresował się kowalstwem artystycznym i już na pierwszym konkursie ludowego kowalstwa w Krakowie w 1960 r. zaczął wystawiać swe prace, aby móc je porównać z pracami innych kowali. Prezentacja ta wypadła pomyślnie dla twórcy, który od tego czasu coraz śmielej i częściej zaczął wystawić swoje wyroby na kolejnych konkursach, wystawach i przeglądach sztuki ludowej. Otrzymał wiele nagród i wyróżnień. Jedną z ważniejszych jest III nagroda na ogólnopolskim konkursie ludowego kowalstwa artystycznego w Gutanowie, woj. lubelskie w 1970 r. Pod koniec lat 70-tych B. Cukier coraz rzadziej uczestniczył w konkursach, ponieważ działa w Stowarzyszeniu Twórców Ludowych. W 1977 r. został wybrany przewodniczącym Zarządu Głównego STL-u i piastował to stanowisko przez dwie kadencje. Zabiegał w Sejmie i w Ministerstwach o prawne unormowanie statusu twórcy ludowego. Działał też w Związku Podhalan. Nie zaniedbywał pracy artystycznej. Na zamówienia kościołów, muzeów, różnych instytucji i osób prywatnych wykonywał ozdobne kraty, krzyże, świeczniki, żyrandole, okucia itp. M.in. jego dziełem są kraty przy frontowych drzwiach Muzeum Tatrzańskiego w Zakopanem. Miał indywidualną wystawę prac kowalskich w Galerii STL-u w Lublinie. Stałą wystawę swoich prac urządził w domu i w kuźni, gdzie gromadzi też zabytki tradycyjnego kowalstwa podhalańskiego:był bowiem nie tylko artystą-kowalem, ale i społecznym opiekunem zabytków regionalnej kultury.

Wielokrotnie nagradzany m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznakami: Zasłużony dla Ziemi Sądeckiej, Zasłużony dla Ziemi Lubelskiej, Zasłużony dla Ziemi Krakowskiej, odznaką Zasłużonego Działacza Kultury, medalem 40-lecia PRL, dyplomem Ministra Kultury i Sztuki, Złotym Krzyżem Zasługi.

Bronisław Cukier zmarł w 1997 roku w Zakopanem.

Marian Pokropek