Wawrzyniec Hubka urodził się w 1921 roku w Złatnej. Jego debiut literacki przypadł na 1968  rok, kiedy w tygodniku „Wieści” ukazał się jego pierwszy wiersz. Poeta publikował później głównie w takich czasopismach jak „Chłopska Droga”, „Dziennik Polski”, „Gazeta Krakowska”, „Kamena”, „Życie Literackie”, „Przewodnik Katolicki”, „Dziennik Zachodni”. Jego wiersze znalazły się także w następujących antologiach: „A drzewa schylają korony”, „Gronie nasze gronie”, „Ojca Świętego Polska światu dała”, „Ojczyzna”, „Okruchy chleba”, „Prowadź nas w jasność”, „Spod beskidzkich groni”, „Wieś tworząca”, „Wołanie z ziemi”, „Zolnik i Pobożny diabeł Kusi”. Wydał również cztery tomiki indywidualne: „Moje wiersze” (1979), „Beskidzkie strony moje” (1996), „Jesienne wrzosy” (1989), „Jedna jest Polska” (1996).

Stowarzyszenie Twórców Ludowych tak charakteryzowało jego poezję: „Twórczość Wawrzyńca Hubki układa się w kilka bloków tematycznych. Podstawowy zakres poetyckich refleksji poety ze Złatnej stanowi własna, regionalna tradycja, piękno Beskidów, przywiązanie do górskiego krajobrazu i ziemi przodków. Wiersze z tego kręgu to przede wszystkim opisy beskidzkiego pejzażu – gór, dolin i hal. Z opisami Beskidów wyraźnie łączy się krąg rodzinnej religijności i przeżywania czasu świątecznego. Jednak dominującym elementem w twórczości poety są sprawy Polski, jej historii i niepodległego bytu”.

Wawrzyniec Hubka uczestniczył w kilkunastu Ogólnopolskich Konkursach Literackich im. Jana Pocka, podczas których otrzymywał nagrody i wyróżnienia. Jego wiersze były nagradzane podczas „Tygodnia Kultury Beskidzkiej” w Wiśle i Żywcu.

Poeta gromadził także zapisy starych pieśni, zwyczajów i obrzędów, notował przysłowia polskiej wsi. Był członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych, Towarzystwa Miłośników Ziemi Żywieckiej oraz grupy literackiej „Gronie”. Został odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Armii Krajowej.

Wawrzyniec Hubka zmarł w 1999 roku.

Bożena Zagórna-Tężycka