Tadeusz ur. 20 IX 1928 r., Władysława - 14 IV 1931 r., zamieszkali we wsi Lachowice, woj. Bielsko-Biała. Władysława Sikora z domu Porzycka umiejętność wyrobu zabawek wyniosła z domu rodzinnego. Jej ojciec prowadził warsztat zabawkarski, przygotowywał poszczególne elementy zabawek; trzy jego córki, w tym Władysława trudniły się składaniem ich i zdobieniem. Podobny podział pracy nastąpił po zamążpójściu. Mąż Tadeusz wykonywał cięższe prace zostawiając żonie wykończenie i malowanie. W warsztacie Sikorów powstawały bryczki z konikami, taczki, karuzele, grzechotki, wózki, kołyski, koniki, pudełka itp. Zabawki zdobiono ornamentami geometryczno-kwiatowymi w kilku wersjach kolorystycznych. Od lat 60. współpracując z krakowską Spółdzielnią Cepeliowską ,,Milenium” wprowadzili do zdobnictwa zalecane przez Spółdzielnię szybko schnące lakiery olejne o kontrastujących barwach. W zdobnictwie starali się utrzymywać tradycyjną kolorystykę (m.in. fiolety) i ornamentykę.

Tadeusz i Władysława Sikorowie po 1990 r. ze względu na stan zdrowia ograniczyli produkcję zabawek, ale ich warsztat przejął syn Andrzej (ur. 1960 r.) kontynuujący rodzinne tradycje zabawkarstwa. Prace Sikorów wielokrotnie były prezentowane na wystawach sztuki ludowej, np. na Ogólnopolskiej Wystawie „Polska zabawka ludowa” w Warszawie w 1980 r.,

także w Kielcach, Rabce, Krakowie, Żywcu, Suchej Beskidzkiej, Toruniu, Zabrzu i in. Brali udział w konkursach zdobywając nagrody i wyróżnienia, m.in. w ogólnopolskim konkursie „Twórczość ludowa” organizowanych z okazji różnorodnych imprez folklorystycznych regionu Beskidzkiego. Zabawki Sikorów znajdują się w zbiorach wielu muzeów krajowych i zagranicznych m.in. Kraków, Rabka, Kielce, Żywiec, Warszawa, Toruń, Norymberga, Berlin. O ich twórczości zabawkarskiej zrealizowano dwa filmy TV z cyklu ,,Ginące zawody” (1973) i ,,Szperacze” (1976). Ich twórczość odnotowana jest w kilku katalogach i monografiach poświęconych zabawkarstwu ludowemu.

Marian Pokropek