Olimpia Jaroszewicz urodziła się w 1924 roku we wsi Dzięciołówka. Po zamążpójściu w 1946 roku zamieszkała w Janowie k/Sokółki. Ukończyła szkołę podstawową. Pracowała w gospodarstwie i zajmowała się zawodowo tkaniem dywanów. Tkactwa nauczyła się od teściowej Felicji Jaroszewicz (ur. 1902 r.), która w okresie międzywojennym należała do zespołu tkaczek kierowanego przez prof. Eleonorę Lutyńską, która dążyła do odnowienia i ożywienia tkactwa dywanów dwuosnowowych na Białostocczyźnie.

Olimpia Jaroszewicz szybko opanowała techniki tkackie i wkrótce samodzielnie zaczęła komponować dywany wprowadzając wiele własnych pomysłów. Dużą rolę w jej tkaninach odgrywa kolor. Najchętniej stosuje odcienie brązu, oliwkowo-zielone, szare. Tka dywany duże: 240 x 150 cm i małe: kilimki, bieżniki, makaty. Dywany o podobnych tematach: „Las”, „Sad”, „Pasieka”, „Łąka”, „Cztery pory roku” i różnorodne z życia wsi są każdorazowo inaczej komponowane i z odmienną ornamentyką dookolnych bordiur. Charakterystyczną cechą dywanów artystki jest horyzontalny i rytmiczny układ poszczególnych rysunków zapełniających całą powierzchnię tkaniny.

Po raz pierwszy prace twórczyni pokazywane były w Warszawie w 1955 roku podczas V Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów. Otrzymała wówczas srebrny medal. Dwa lata później dywany autorstwa Olimpii Jaroszewicz pokazano w Moskwie na wystawie polskiej sztuki ludowej, gdzie również otrzymała srebrny medal.

Artystka wielokrotnie brała udział w konkursach i wystawach tkactwa i sztuki ludowej, kilkakrotnie w Białymstoku, także w Warszawie, Lublinie, Łodzi, Toruniu, Płocku, Ciechanowcu. Wielokrotnie nagradzana, m.in. nagrodą im. Jana Pocka (1972 r.). Stypendystka Ministerstwa Kultury i Sztuki. Współpracowała z CPLiA, członek Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Największy zbiór dywanów Olimpii Jaroszewicz posiada Muzeum w Białymstoku.

Marian Pokropek