Jadwiga Solińska (z domu Orłowska), wszechstronnie uzdolniona artystka ludowa, urodziła się w 1929 roku w Wąsoszu Grajewskim w patriotycznej rodzinie chłopskiej (ojciec należał do POW). W latach 1940-1946 przebywała na zesłaniu w Kazachstanie. Pisać zaczęła w 1944 roku pod wpływem doświadczeń zesłańczych. Po powrocie do ojczyzny uczyła się w szkole ogólnokształcącej, a od zamążpójścia prowadziła z mężem gospodarstwo rolne.

Artystka realizuje się twórczo w dziedzinie pisarstwa, plastyki obrzędowej i zdobniczej, występuje jako gawędziarka, jest także animatorką kultury. Zdumiewająco bogaty jest jej dorobek wydawniczy. Poza utworami zamieszczonymi w czasopismach i antologiach opublikowała wiele tytułów książkowych, m.in.: „Błękitne piekiełko” (2000), „Graj Ewo” (1998)., „Krakowski lajkonik” (2001), „Krasnoludek i myszka” (2001), „Krzak burzanu” (1999), „Pypcio i pchełki” (2003), „Skarb” (1998), „Sybiraczka” (1993, 1995, 2000), „Szczęście” (1995, 2001), „Teofila i motyl” (2000), „Złoty dom”(1994, 1996), „Święta Zofija kłosy wywija”  (2011), „96 krzyży” (2012).

Pisarstwo Solińskiej tworzą głównie liryki, przekazy wspomnieniowe, opowieści wierzeniowe i wierszowane teksty dla dzieci. Liryki mają charakter osobisto–refleksyjny, właściwa jest im wyznaniowość i symbolizacja. Wspomnienia autorki mieszczą się w nurcie prozy zesłańczo-łagrowej, traktują także o wydarzeniach jej życia domowego i w sposób kronikarski uwieczniają współczesne przedsięwzięcia kulturalne. Opowieści wierzeniowe są z kolei zespolone z kulturą ludową, a szczególnie z wyobrażeniami fantastyczno-demonologicznymi. Bogato ilustrowane zbiorki utworów dla dzieci charakteryzuje zaś dynamizm przedstawień, humor, plastyczność środków wyrazu, pogodny nastrój, postawa przyjaźni i rodzinna atmosfera. Tę różnorodną gatunkowo i tematycznie twórczość określają dobitnie autobiograficzność, głębokie zanurzenie w folklorze, pasja dokumentacyjna, rodzimość, sięgnie do życia społeczno-obyczajowego wsi, więź z naturą oraz dyskretne moralizatorstwo i patriotyzm.

W zakresie plastyki obrzędowej i zdobniczej Jadwiga Solińska wykonuje wycinanki, kwiaty z papieru, palmy wielkanocne, eksponaty ze słomy, kompozycje z suszonych i malowanych traw, ozdoby choinkowe itp. Wystawy jej sztuki odbywały się w najbliższym środowisku artystki (Grajewo, Wąsosz), w kraju (Białystok, Ciechanowiec, Kraków, Łomża, Węgorzewo) oraz zagranicą (Bułgaria, Niemcy, Szwecja). Twórczyni prowadziła indywidualne pokazy wykonywania ozdób świątecznych (Białostockie Muzeum Wsi). Jej eksponaty obrzędowe znajdują się w Muzeum Etnograficznym w Warszawie. Od 1988 artystka należy do Stowarzyszenia Twórców Ludowych (Sekcja Sztuki Ludowej i Sekcja Literatury Ludowej). Jest wielokrotną laureatką Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. Jana Pocka. Uhonorowana została także wieloma odznaczeniami, m.in. odznaką „Zasłużony Działacz Kultury”, „Orderem Serca – Matkom Wsi” i Nagrodą im. Zygmunta Glogera.

Donat Niewiadomski

http://solinska.republika.pl/index.htm